Sadece 10m² bir odam var beni anlayan.. Beni anlıyor biliyorum, çünkü susuyor her anlattığımda. Ağladığımda “ağlama değmez” demiyor, “zamanla geçer” diye teselli etmeye çalışmıyor beni. Diğerleri gibi silmiyor, kucağını açıyor ve biriktiriyor gözyaşlarımı. Söyleyecek söz bulamıyor, susuyor ve dinliyor saatlerce.
Gökyüzündeki yıldızların çokluğu başımı döndürüyor,
Dalgaların sesi deliyor kulaklarımı,
Oturduğum kaya sanki buz..
Ve bir adım ileride ölüm bana kucak açmış bekliyor.
Ölüm huzur vaadediyor.
Fakat ben,
Soğuk kayaları, azgın dalgaları
ve başımı döndüren yıldızları tercih ediyorum.
Taş ölüm, deniz ölüm, gökyüzü ölüm..
Sen ölüm…