ne serin, ne de sıcak; ılık ılık esiyor.

küçükken erik ağaçlarının tepesinden inmek istemezdim. özellikle sahiplerinin erik (ç)almamıza kızdığı ağaçları daha çok severdim, eriklerle birlikte hikayelerini de topladım… hayalet dedikodulu inşaatlara ilk giren hep ben oldum. bisiklete binerken hep patika yolları seçtim, her an düşme tehlikesinin verdiği inanılmaz haz… mahalle maçlarının aranılan oyuncusuydum. çok yetenekli olduğumdan değil, en çok ben koştuğumdan…

sevdiğin gerçekten istanbul mu?
yoksa istanbul’un sana vaadettikleri mi?
istanbul’un denizini mi seversin,
yoksa onun sana verdiği hüznü mü?
martıları mı seversin,
yoksa seni alıp götürüşlerini mi?
boğazın eşsiz manzarası mıdır seni ona hayran bırakan,
yoksa her an kendini boşluğa bırabilme ihtimalin midir?

(19 Mart 2007)

Küçük, yaramaz, şirin bir velet olabilsem keşke yeniden. O zamanlar üzülmezdim böyle hiç insanlar yüzünden. Hep gülümserdi gözlerim. Çünkü sevmeyi öğrenmemiştim henüz. Sevilirdim sadece. Sevmeyi öğrenmediğim için de üzülmezdim.

Oyuncaklarımı severdim o zamanlar. Onlar için üzülürdüm yalnızca Ve kırıldıkları zaman ağlardım. Yani onlar da üzerdi beni, sevdiğim her şey gibi. Ama uzun sürmezdi üzüntüsü, çünkü bilirdim, aynı oyuncaktan bir tane daha vardı oyuncakçıda. Biri kırıldığında yerine yenisi gelebilirdi, uzun sürmezdi üzüntüm. Ve üzülmek işe yarardı o zamanlar, dudaklarımı büzdüğümde düzelirdi her şey. Çünkü sevmeyi öğrenmemiştim henüz, sevilirdim sadece…

(14 Aralık 2004)

sokaklar beyazla kaplanırken, farklı anlamlara bürünüp düşer gökten beyaz. ne kadar farklı anlamlar yüklesem de beyaza, sonunda eriyip gider beyaz.

(16 Şubat 2006)

“bana senden daha güzel bir şey söyle” dedim, iskeleye doğru yürürken. “sen” dedi. durdum. yeşil denize doğru döndüm ve gülümsedim. başını omzuma koydu, “bak” dedi, “nasıl da yakın görünüyor üsküdar, oysa hiç de öyle değil.”

o gün anlamamıştım ne demek istediğini, ne onun ne de dalgaların.
yürüyorduk iskeleye doğru, dalgalar sesleniyordu ama duymuyordum.

(31 Mart 2006)